!A Very Merry Christmas!

Φεύγω, την κάνω. Mόνο γιατί έχω την απόλυτη σιγουριά ότι θα ξαναγυρίσω. Δεν είμαστε για πειράματα αυτήν την εποχή. Πρέπει να ζήσεις όπως εσύ θες γιατί συμβαίνει μια φορά και μόνο.

Μια φορά συμβαίνει και αυτό πρέπει να γίνει όπως το θέλω. Όλα πρέπει να γίνονται ανάλογα με τις επιθυμίες μου. Και ποιος είσαι εσύ που θα μου πας κόντρα. Ποιος είσαι εσύ που θα με γειώσεις και θα με αγνοήσεις. ΟΧΙ Δε θα σου περάσει αυτό. Θα γίνει όπως στο λεω εγώ.

Ο Υπέρμετρος εγωισμός τον οποίο είσαι διαθέσιμος να ποδοπατήσεις προκειμένου να κυλήσουν όλα σύμφωνα με το γαμημένο το πρόγραμμα, που εσύ ο ίδιος έχεις θέσει στον εαυτό σου. Κανένας δε σου επέβαλε τα πράγματα να γίνονται έτσι. Εσύ τα επέλεξες να είναι. Και τώρα θα ζήσεις με αυτό. Γιατί και εσύ καλή μου φίλη δίκιο έχεις. Μεγαλώνουμε. Και Μεγαλώνοντας γίνεται όλο και πιο δύσκολη η νέα αρχή. Όλο και πιο πολύ δυσκολεύεσαι να εγκαταλείπεις και να ξανά ξεκινάς. Κρύβεις τα υπόλοιπα γράμματα (πράγματα) όπου βρεις. Τι χαλιά, τι καναπέδες , τι φιλιά, τι σχέσεις. Όπου και να σηκώσεις, από κάτω βρίσκεται ολόκληρο το ελληνικό αλφάβητο, με κομμάτια και συλλαβές, αυτών που δεν παραδέχεσαι. Αυτών που έχεις κρύψει. Από τον εαυτό σου κυρίως, γιατί όσες και να είναι οι διαπιστεύσεις, who gives a fuck!!!

Μάζεψα λοιπόν για φέτος όλα τα γράμματα. Ντύνω το Κάπα με χριστουγεννιάτικο σκουφάκι το Άλφα με κερατάκια τάρανδου, το Ταυ με κόκκινη στολή και πάει λέγοντας. Τα αφήνω στο τραπεζάκι, στο σκρίνιο, στο γραφείο φεύγω και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Παίρνω μαζί μου ένα ψεύτικο χαμόγελο και μια βαλίτσα με τα χειρότερά μου ρούχα και παω για να γιορτάσω τα Χριστούγεννα ανάμεσα σε μνημόσυνα άλλα τέτοια ευτυχισμένα.

Καλά Χριστούγεννα

MUST DO (IT)

Σήμερα κάπως καλύτερα. Όχι πολύ και όχι σημαντικά! Απλά ανακάλυψα ότι δεν είμαι ο μόνος σε αυτό το πλανήτη που αισθάνεται σα γαμώ το κέρατό του! Μια φίλη περνάει τη φάση splatter Christmas και αυτό είναι extra παρήγορο. Έχει εκδηλώσει την επιθυμία να σφαγιάσει τη μισή πόλη και ιδιαίτερα αυτούς που την έχουν πληγώσει. Και δε μιλάμε για ένα head shot η σπρώξιμο από τη σκάλα της τριώροφής βίλας της. Μιλάμε για splateριά ολκής. Αλυσίδες και πριόνια και πολύ πολύ αίμα!

Ανακαλύπτοντας ότι και άλλοι περνάνε αντίστοιχες με τις δικές σου στιγμές, παρηγορείσαι κομμάτι! Ο ανθρώπινος σαδισμός. Βλέπεις τον άλλο να υποφέρει και αυτομάτως ανεβαίνει η διάθεσή σου. Νιώθεις δυνατός, ικανός να λύσεις το πρόβλημα του διπλανού, βάζοντας το δικό σου σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας αέρα στα θέματα σου. Απλώνεις τα χέρια σου να βοηθήσεις, και είναι ίσως η μοναδική μορφή βοήθειας την οποία δεν θες αντάλλαγμα. Το δικό σου κέρδος είναι ότι αφαιρείσαι από το σκάσιμό σου, ασχολείσαι με κάποιον άλλον. Βέβαια το μόνο που καταφέρνεις είναι να αισθάνεσαι αργότερα, χειρότερα!
Και έχω και να κάνω το ταξίδι αύριο! Να πάω σπίτι για τρεις μέρες θα πρέπει είμαι ευχάριστος και carefree. Πρέπει να αποδείξω ότι όλα βαίνουν καλώς. Πρέπει να πω ψέματα.

















Θεωρεία περί «Πρέπει»


Κάποια στιγμή της ζωής σου, άλλοι αργότερα, άλλοι νωρίτερα, ανακαλύπτουν τα Πρέπει.
Πότε με καλό πότε με κακό τρόπο. Πρέπει να κανείς πολλά και Πρέπει να είσαι κάπως και Πρέπει να ζεις με δεδομένες συνθήκες. Δεν Πρέπει να κάνεις κάποια πράματα και αν είσαι πολύ ανατρεπτικός δεν Πρέπει να τα λες. Δεν Πρέπει να ζεις τη ζωή σου μέσα σε δύο οθόνες σε ένα πολυκινηματογράφο που παίζει το παρελθόν και το παρόν. Πρέπει να διαλέξεις μια, να αποφασίσεις αν θα είσαι πάντα δέσμιος του πριν ή θα προχωρήσεις. Πρέπει να αποβάλεις την αχαριστία, όταν σου προσφέρονται όλα να τα κλωτσάς για να μένεις, με το έτσι θέλω, σε χαμηλότερη θέση.


Αϊ σιχτίρ βαρέθηκα!

Όνειρα

Σήμερα θα σας πω πως φτιάχνονται τα όνειρα...

Σε μεγάλη κατσαρόλα (2 x 1.5) βράζουμε τις υστερίες μας και πετάμε το πρώτο νερό .

Προσθέτουμε λίγο από φιλοδοξία, μια πρέζα από το πρόγραμμα της αυριανής μέρας και όση τσατίλα με τον προϊστάμενο σας θέλετε (δεν υπάρχει περιορισμός).

Και το πιο δύσκολο... ... καθαρίζουμε καλά τα άγχη μας τα ξεπλένουμε με κρύο νερό και στύβουμε λίγο λεμόνι,από πάνω, μη και τυχόν μας μαυρίσουν και χαλάσουν.

Στη συνέχεια διαλέγουμε προσεκτικά αναμνήσεις και μουσικές που κάτι μας θυμίζουν, αδιάφορο το τι, αρκεί να αφήνουν κενά και να πονάνε.
Τα βάζουμε σε ένα ταψί με φέτες από οικογενειακές διαφωνίες και επιθυμίες γονέων.
Σερβίρουμε ζεστό με όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας στο πλάι.

Φάτε πολύ γιατί ούτως ή άλλως δεν θα κοιμηθείτε. Και αν τα καταφέρεται θα ξυπνήσετε τουλάχιστον 5 φορές στη διάρκεια του ύπνου σας και θα φορτώσετε με τη γκόμενά σας που κοιμάται απαθέστατη δίπλα σας. αδυνατίζει!!!

Καλή επιτύχια!
Smakelijk!

2 και σήμερα

Έχω και δύο μήλα πάνω στο γραφείο.
Και έχουμε και αυτό το ηλίθιο πάρτυ κτηρίου. Δεν έχω καμία διάθεση γι’ αυτό!
Χθες είδα και ένα φίλο μου, πολύ χάρηκα, ήμουν σε μεγάλη ένταση μιλούσα ακατάπαυστα για να μην δείξω, για να μην καταλάβει και αρχίσει τις ερωτήσεις! Μετά ήμουν απίστευτα κουρασμένος αναλώθηκα σε μια ακίνδυνη κουβέντα για το γάτο μου και άλλα χιλιοειπωμένα. Θέματα διαφυγής.









Θεωρία διαφυγής

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, my ass. Το παρελθόν φυγείν αδύνατο είναι η σωστή έκφραση, Όσες φορές και αν φύγεις, όσες και αν γκρεμίσεις, το κάτω – κάτω, πάντα μένει. Πηχτό και άσχημο, όπως το κατακάθι του καφέ, σκατουλί χρώμα με απαίσια υφή και εντελώς άσχημη γεύση. Μπορείς να κάνεις σχηματάκια, φατσούλες πάνω του και εντελώς ειρωνικά να γυρίσεις το φλιτζάνι ανάποδα και να δεις το μέλλον. Που? Στο παρελθόν? Στο κατακάθι? Και παρά την αντίφαση αυτή το μέλλον σου έχει μια φοβερή ομοιότητα με το παρελθόν σου. Αυτό που ακόμα και αν το έχεις διαγράψει από τους τομείς της επιλεκτικής σου αντίληψης, έχει, ξαφνικά τη γεύση χώματος στο στόμα σου.

Ρημαδοτηλέφωνο.

Κάπα 2η μέρα

Και άλλη ωραία μέρα.
29 Τσιγάρα 6 καφέδες 9 ώρες γραφείο
Μου 'χει γυρίσει το μέσα έξω! Βαριέμαι αφόρητα και πρέπει να χάσω κιλά!
Και άλλα μηνύματα ... μερικά ενδιαφέροντα. Μια ηλίθια συνομιλία με μια πρώην (μπλιάχ) με τη νυν (ανάβω τσιγάρο) ξεκαθαρίστικαν πράγματα, λύθηκαν παραξηγήσεις.
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά.

- Τι έχεις παιδάκι μου;
- Τίποτα, πολύ δουλειά.
- Ε καλά, δεν έχεις ανάγκη εσύ!

Μα και βέβαια ποτέ δεν είχα, ανάγκη έχουν οι κακομοίρηδες στα φανάρια στην Αρδήττου που δίνουν χαρτομάντιλα, εγώ δεν έχω, εγώ έχω προσωπικότητα (μέλλον, προοπτικές, δυνατότητες).














"Προσωπικότητα είναι η μάσκα με την οποία ένα πρόσωπο παρουσιάζεται στους άλλους"

Ερωτήσεις:
1. Μέχρι πόσες μάσκες επιτρέπεται να υιοθετήσεις;
2. Ποιοι είναι οι άλλοι;










Θεωρία περί μάσκας:

Μάσκα είναι αυτό που θέλουν οι άλλοι να δουν σε σένα και όχι αυτό που θες να τους δείξεις. Εσύ μπορείς να αντιληφθείς το πως σε βλέπω εγώ μόνο μέσα από την οπτική που έχεις εσύ για σένα! Και εγώ μπορώ να σε δω μόνο μέσα από την εικόνα που έχω σχηματίσει για σένα και όχι αυτή που νομίζεις ότι μου έχεις δώσει εσύ. Κοινώς, πλανάσαι πλάνην οικτράν, φιλαράκο, αν νομίζεις πως αυτό που μου δίνεις είναι αυτό που παίρνω.
Ζούμε σε εντελώς παράλληλα σύμπαντα και δεν τέμνονται, στον αιώνα τον άπαντα.

Roller Coaster, enjoy the ride

Και καλή διασκέδαση!

Κάπα 1η μέρα

Ωραία μέρα.
23 Τσιγάρα συν 8 καφέδες και 12 ώρες δουλεία
Αυτά δεν αναφέρονται σε κάποιο Timesheet
Δεν χρεώνουν ανάλογα.
Σαν διαφήμιση της MasterCard
8 ώρες εργασίας επί τόσα η ώρα .... τόσο
3 ώρες μάθημα .... μελλοντική αξία επένδυσης
2 ώρες στην κίνηση ..... τόσο
4 ώρες στο σπίτι με κρασί, καπνίζοντας, γράφοντας, σχεδιάζοντας, χάνοντας τον ύπνο σου περιμένοντας το κινητό να χτυπήσει, να ανοίξει η πόρτα και να μπει ένας παρανοϊκός Santa ντυμένος σαν κουνελάκι της Duracell με τη miss Santa με στολή κουνελάκι του playboy και να σου πει.... φέτος θα πάω διακοπές, δεν υπάρχουν Χριστούγεννα, τα άφησα για φέτος... Δεν θα τα περάσεις όπως κάθε χρόνο, φέτος, καλέ μου φίλε, σε σκέφτηκα και θα παραβλέψουμε την περίοδο αυτή... και θα σου κάνω και ένα δώρο, μόνο για σένα, φέτος, δεν χωράει σε κάλτσα, ούτε κάτω από το δέντρο. Φέτος θα σε αφήσω ήσυχο με το κάπα σου να κυλιέσαι στο κρεβάτι σου με τα κενά σου και τις υστερίες σου και όλες τις φιλοδοξίες σου. ...... Priceless

Μπιπ μπιπ μήνυμα ... ναι βέβαια ... κατάρα στον αρχιμαλάκα που δημιούργησε τα κινητά, αίσθηση ότι έχεις επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Και με το μέσα κόσμο? Αυτή η σύνδεση πόσο κοστίζει? Ναι και με δωρεάν χρόνο ομιλίας. Τόσο όσο χρειάζεσαι για να ξαναπέσεις... μπλιάχ.

Στόχος για αύριο... λίγο παραπάνω δουλειά...λίγο λιγότερο χρόνο για σκέψη και προσήλωση...

Κάπα

Το καταλαβαίνεις να πλησιάζει.

Ανεβαίνει σιγά – σιγά από τα πόδια σου, αγκαλιάζει τη μέση σου και ανεβαίνει από το στομάχι προς το στήθος σφίγγοντας τη κοιλιά σου, δημιουργώντας ένα κενό ανάμεσα στα πνευμόνια και ξαναγυρίζει στη πλάτη σου σκαρφαλώνει τη σπονδυλική σου στήλη μοιράζοντας ανατριχίλες... καταλήγει στη βάση του κρανίου σου χτυπώντας με το μπαστουνάκι του τη βάση του...αν δεν βρει δίοδο εξαφανίζεται και ξαναγυρίζει, από την ίδια διαδρομή παρέα με το Άλφα μετά με το Ταυ και μετά με ένα άλλο Άλφα και μετά με το Θήτα και ξανά – διαρκώς μέχρι να μαζέψει όλα τα γράμματα και να καταφέρει με φόρα να μπει από τη βάση του κεφαλιού και να μαυρίσει όλον τον εγκέφαλό σου...

Και αρχίζει η κατηφόρα ... πέφτεις...
Κάθεσαι απαθέστατος επειδή ξέρεις την κατάληξη. Μόλις σε καταλάβει εντελώς θα τα βροντήξεις όλα και θα φύγεις (ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία είναι). Τα χεις βροντήξει τόσες και τόσες φορές, τώρα, άλλη μια φορά τι πειράζει;
Και όμως τη κούραση του να ξεκινάς από την αρχή κάθε φορά;

Τις συνθήκες δεν μπορείς να τις αλλάζεις όποτε σου καπνίσει, ούτε τους ανθρώπους σου (αυτούς που αγαπάς, αυτούς που συμπαθείς αλλά και αυτούς που αντιπαθείς)

Και το διάστημα όσο πάει και συντομεύει... την πρώτη φορά ήταν 4 χρόνια μετά 2 μετά 6 μήνες μετά 4 τώρα 2 μήνες... και αν αυτό γίνει καθημερινό?
Πολλά τα τσιγάρα, πολλά τα ποτά και γρήγορα – όσο πιο γρήγορα αναισθητοποιείς την αντίληψή σου τόσο πιο ήρεμα θα κοιμηθείς...
Μεγάλη όρεξη για ύπνο, αλλά ηλίθιο – ανούσιο με αγχώδη όνειρα. Στο όνειρο λες σε όλους τους ανθρώπους σου (αυτούς που αγαπάς, αυτούς που συμπαθείς και τους ΑΛΛΟΥΣ) πόσο σε εκνευρίζουν τι σε ενοχλεί σε αυτούς ακόμα και αν έχεις άδικο. Και όλοι συμφωνούν μαζί σου, εσύ ουρλιάζεις και αυτοί χαμογελούν, κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι και σου λενε πόσο δίκιο έχεις. Στο ηλίθιο τέταρτο από το ξύπνημα μέχρι το διαχωρισμό του ονείρου από τη πραγματικότητα, θεωρείς ότι έχεις λύσει τα πάντα, είσαι χαρούμενος σου έχει φύγει όλο το Κάπα από το κεφάλι. Μόλις λήξει το τέταρτο επανέρχεται – εισβάλει επιθετικό ξεκούραστο από τον ύπνο σου. Συνειδητοποιείς ότι έχει ρουφήξει όλη τη ξεκούραση από τον ύπνο, παρασιτικά και απρόσκλητα...

Βράδυ στο “48”:
«δεν τα γράφεις για τους άλλους, τα γράφεις για να τα διαβάσεις, να συνειδητοποιήσεις εσύ...»
Αν έχεις δίκιο και σε αυτό τότε είσαι η my faiRy godmother.

Έχεις βοηθήσει ήδη σε τόσα, εδώ και τέσσερις μήνες ...
Ευχαριστώ...

Τα Αγγελάκια

Ξύπνησα σήμερα το πρωί πολύ ευχάριστα... ήλιος από το παράθυρο υπέροχος ένα σαββατιάτικο πρωινό ιδανικό. Τίποτα δε θυμίζει 9 Δεκεμβρίου, δεν υπάρχει κάτι να σου λεει ότι τα Χριστούγεννα είναι στο παρά 5.
Και είμαι από φύση άνθρωπός που σιχαίνεται τα Χριστούγεννα, όχι γιατί είμαι ο Σκρούτζ και δεν έχω οικειότητες με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αλλά δεν αντέχω τον καταναλωτισμό και την υπερβολή ... τη μανία της αγοράς, να αγοράσω να δείξω ότι αγαπάω, όσο πιο πολύ αγαπάω τόσο πιο πολλά θα δώσω. Και ας δώσω, δεν πειράζει, αλλά θα δω ειδήσεις, παραμονή Χριστουγέννων, και θα ακούσω τον καταστηματάρχη ο οποίος εκνευρίζεται στο φακό και μου λεει κοιτώντας με στα μάτια «κίνηση έχει πέσει», δεν είναι όπως πέρυσι.
Και θα νιώσω ενοχή, ενοχή γιατί δεν αγαπάω αρκετά, δεν έδωσα πολλά αυτά τα Χριστούγεννα, δεν ξόδεψα αρκούντως πολλά για να δείξω τη λατρεία μου απέναντι στον κολλητό, στη φίλη, στη γκόμενα....
Ο ήλιος βοηθά να ξεχάσεις τη φρίκη των XMASS, τόσος ήλιος είναι άνοιξη. Οι κινήσεις κλασικές εφοδιάζομαι με καφεδάκι, μουσική ambient, Requiem For a dream the soundtrack στο στέρεο και ξανά στο κρεβάτι οκλαδόν να σκεφτώ πως θα περάσω το Σάββατο...
Λοιπόν κινητό ανά χείρας πατάς το κόκκινο κουμπάκι για να ανοίξει και μπιπ-μπιπ μήνυμα ...
Ζωή : «να σου πω τα ευχάριστα? Φέτος δεν θα βάλουν τα αγγελάκια στην Αριστοτέλους...» Ε ναι λοιπόν, ο μικρός Χριστούλης φώτισε τον υπέροχο κο δήμαρχο και του αφαίρεσε την κακογουστιά (ή τουλάχιστον μέρος αυτής) εν όψη των εορτών...
Όποιος έχει διασχίσει την πλατεία Αριστοτέλους στη διάρκεια των άγιων καταναλωτικών ημερών καταλαβαίνει
Πόλη του φωτός, η Θεσσαλονίκη. Φως όχι από τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά από την πληθώρα θεματικών στη πιο ωραία πλατεία της Ελλάδας
Δεν την έχεις δει? Ε τότε να στην περιγράψω: Πλακόστρωτο, γύρω-γύρω καλόγουστα καφέ με καλοντυμένο κόσμο, θάλασσα, παιδάκια, πλανόδιοι με κουλούρια, μπαλόνια, παιχνίδια και άλλα γραφικά
συν
μία φάτνη με life-sized Χριστούλη, παναγίτσα και τους συν αυτό
μία σκούνα 7 μέτρα πλάτος και άλλα τόσα ύψος τίγκα στο λαμπιόνι
μία ελατάρα, φυσική 6 μέτρα ύψος τίγκα στο φωτάκι
μία σκηνή με προβολείς, όπου θα φέρει ο αγαπημένος δήμαρχος μεγάλους καλλιτέχνες (κατά προτίμηση κάποιον από αυτούς που κρεμιούνται από σκοινιά και φεύγουν ιπτάμενοι από μπαλκόνια κοντινών ξενοδοχείων για να σκάσουν με φόρα στα πεύκα), όπου θα μαζευτεί όλη η πόλη να κωλοστριμωχτεί για να περάσει την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, και το απαύγασμα του γούστου και της ομορφιάς
μια σκάλα με 5 γιγαντιαία αγγελάκια με τα φουστάκια τους, την άρπα τους, την ντουντούκα τους, το φωτοστέφανο τους – με τα όλα τους, όλα αυτά φωτισμένα με νέον, σαν άλλες επιγραφές “life sex sow – εδώ τα καλά κορίτσια”
Όλη η Ελλάδα θεωρεί τους Θεσσαλονικείς καλόγουστους, πάντα καλοντυμένους, τρελά ψώνια που θέλουν mojo και social για να πιουν το freddo τους και ζωνίτσα GF μόνο για να κυκλοφορήσουν το μεσημέρι στο κέντρο της πόλης ... ... του Χριστουγεννιάτικου Ελληνικού Las Vegas
Ζωίτσα μου σ’ ευχαριστώ, μου έφτιαξες το πρωινό. Θα πάω για καφέ στη παραλιακή, στη Βουλιαγμένη περήφανος που η πόλη μου δεν θυμίζει φρίκη και να θυμηθώ να σε κεράσω ένα γιγαντιαίο cappuccino στο neauveau μόλις επιστρέψω...